The Turin Horse

Κριτική ταινίας

The Turin Horse

Το Άλογο του Τορίνο

Η φάση είναι τελείως Bela…ciao. Κάθε σεκάνς τούτου του αχρηστουργήματος είναι και μια καταβύθιση στα Tarrταρα της υπομονής σου ως θεατή. Μα η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον είναι πάντοτε άτιμο πράγμα και αν δε σου αρέσει να αφήνεις ταινία στη μέση –άτιμο ocd,πόσο σε νιώθω,φίλε μου!- ως το τέλος θα ελπίζεις...

Ούγγρο σκηνοθέτη επέλεξες, μάστορα; Ήθελες να μπεις στο κλαμπ των κουλτουριαραίων;
-Να πέσει το βίντεο!
 
Η ιστορία προλογίζεται από το σκηνοθέτη ως εξής. Ο Φρίντριχ Νίτσε (σε ψάρωσα τώρα!) γίνεται μάρτυρας της βάναυσης κακομεταχείρισης ενός αλόγου από τον αμαξά του. Αγκαλιάζει το λαιμό τού ζώου και το σώζει από το καμουτσίκι του δυνάστη. Στο σημείο αυτό, ημιπαράφρων φιλόσοφος και ζώο χωρίζουν και εμείς ξεκινάμε να παρακολουθούμε τη στυφή καθημερινότητα του αμαξά και της σεπτής κόρης του.

Και από εδώ αρχινά η ιστορία μας. Σκηνικό: άχρονο,άχρωμο και άχαρο.Ο τραχύς άνδρας και το σπλάχνο του με φόντο ένα νοικοκυρεμένο στάβλο που μαστιγώνει αλύπητα ο άνεμος, όπως η domina τον υποτακτικό της. Και στο σημείο αυτό μπαίνουμε σε λούπα, όπως στη Μέρα της Μαρμότας. Η κόρη ντύνει υπομονετικά τον πατέρα, ο πατέρας φεύγει για δουλειά,ο πατέρας γυρίζει σπίτι. Η κόρη ξεντύνει τον πατέρα (κανένα οιδιπόδειο δεν υποβόσκει στον ορίζοντα ,για να προλάβω τη σκέψη σου),του φοράει πιτζάμες, 2 πιάτα στο ήδη λιτό σκηνικό (το λες και sensory deprivation), 2 βραστές πατάτες έκαστος και η οικογένεια γευματίζει με τα χέρια – κελ ντεκαντάνς! Το κοράσιον μετά το φαγητό πλένει τα πιάτα (εδώ οι φεμινίστριες καίνε τα σουτιέν τους,κορίτσιααα ,free the nipple μία να δω κάτι που θέλω!) και η αποζημίωσή της είναι η ενατένιση του ορίζοντα από το παράθυρο. Επανάληψη da capo al fine και άγιος ο Θεός. Η σκυθρωπή κορασίδα φροντίζει εμβόλιμα το περιώνυμο άλογο, το οποίο συχνά πυκνά μουλαρώνει, ενώ ο άνεμος που άλλοτε χορεύει το κριθάρι, άλλοτε κάνει τα νεύρα μας να χορεύουν συνεχίζει να τη μαστιγώνει,κάνοντάς τη να τρεκλίζει.

Spoiler δεν κάνω από πεποίθηση, αλλά και να ‘κανα, πίστεψέ με, καμία σημασία δεν θα είχε, διότι όλο το «φιλοσοφικό βάθος» της ταινίας εξαντλείται σ’ αυτή την αέεεναη, αΐδια, ατέερμονη, αιώωωνια επανάληψη- παραλληλισμό με τις άνευρες, πληκτικές ζωές μας και το Τίποτα πριν το Απόλυτο Μηδέν.

Το πλάνο κλείνει με ένα μαύρο άραχνο και πυκνό να σκεπάζει την οθόνη και να επισύρει ένα λυτρωτικό αίσθημα ανακούφισης ακολουθούμενο από Ωσαννά και Αλληλούια μετά αναρίθμητων facepalms που απέρριψες το τίμιο Χόλιγουντ και προτίμησες τα «βαρειά».

Βαθμολογία:  6/10 για το ζόφο που βγάζει η σκηνοθεσία και τις ερμηνείες. Αν το κατάφερες ως το τέλος, σου αξίζει μετάλλιο ανδρείας! Αν δεν το κατάφερες ως το τέλος, απλώς βάλε το πρώτο εικοσάλεπτο και έχεις δει την ταινία χωρίς το crash test υπομονής.Αν πάλι η γκόμενά σου σπουδάζει σινεμά και σε ρωτήσει σχετικά, πέτα της ένα τσιτάτο περί «νιχιλιστικής δυστοπίας- αντανάκλασης της νεκρωτικής ρουτίνας που απομυζά τις θλιβερές ζωές μας εν μέσω αντιξοοτήτων και δαιμόνων που ροκανίζουν το είναι μας». Το κρεβάτι σου θα γνωρίσει στιγμές δόξας.

Χαλάλι τα μαρτύρια του Ιώβ.

Αγία Χουάσκα