Αφιέρωμα comic movies part 1

Αφιέρωμα

Μήνυμα αρχισυντάκτη: Καθώς θα διαβάζετε το παρόν κείμενο θα είστε σίγουροι ότι μπήκατε σε λάθος blog! Κι όμως είστε στο σωστό. Όσο κι ας σας φανεί περίεργο μπορείτε να ανατρέξετε σε παλαιότερα κείμενα για να σιγουρευτείτε. Καλή ανάγνωση!

Με αφορμή την μεταφορά της ομάδας Suicide Squad από το χαρτί (κόμιξ) στο πανί (σινεμά), η κόντρα ανάμεσα στα MARVEL films (WALT DISNEY) και της DC films (WARNER BROS.) διογκώνεται, στην προσπάθεια τους να παράγουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό ταινιών με υπερήρωες, χωρίς όμως να σέβονται κανέναν, ούτε το κοινό τους και πόσο μάλλον δε τους ίδιους τους ήρωές τους. Αφού το μονό μέλημα τους είναι το κέρδος. Με αποτέλεσμα οι fan’s και το κοινό των ταινιών αυτής της κατηγορίας (επιστημονικής φαντασίας με superheroes), να απογοητεύονται από τις ταινίες τους και παράλληλα να έχουν διχαστεί με όλη αυτή την παρασκηνιακή κόντρα που έχει ξεσπάσει ως προς το θέμα, ποια από τις δύο εταιρίες σέβεται το κοινό της, στην κινηματογραφική μεταφορά των ηρώων της, τόσο στην μεγάλη όσο και στην μικρή οθόνη.

Το μόνο που καταφέρνουν πάντως να δημιουργούν είναι blockbuster films με ηχηρά ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου, που προσπαθούν με την ερμηνεία τους να σώσουν τις όποιες ελλείψεις του σεναρίου και των μηνυμάτων που πρέπει να υπάρχουν σ’ ένα κινηματογραφικό έργο. Πλην όμως κάποιων ελαχίστων εξαιρέσεων, που ανήκουν πια στο πάνθεον της 7ης τέχνης. Οι οποίες πληρούν τις σωστές προϋποθέσεις για να ενταχθούν σε αυτό (π.χ. το V for Vendetta (2006) των Wachowski Brothers, The Dark Knight (2008) του Nolan, το Watchmen (2009) του Zack Snyder και μερικές άλλες) .

Εικ: MARVEL (WALT DISNEY) Vs. DC (WARNER BROS.)

Ελάτε να κάνουμε μία ιστορική αναδρομή της κάθε εταιρείας ξεχωριστά. Πρώτα θα καταπιαστούμε με τη DC, που από αυτήν ξεκίνησε αυτή η λεγόμενη «μεταφορά». Η αρχή όλων αυτών χρονολογείται από τις αρχές της δεκαετίας του ’40 με τον Captain marvel (1941), The Batman (1943) και μετέπειτα προς τα τέλη της Superman (1948) και Batman and Robin (1949) σε μορφή serial films. Τα δεδομένα της τότε εποχής (2ος παγκόσμιος πόλεμος, φτωχά κινηματογραφικά μέσα) υπαγόρευαν διαφορετικές ανάγκες στο κινηματογραφικό κοινό οι όποιες περιορίζονταν στο επίπεδο της ψυχαγωγίας, και όχι του προβληματισμού, όπως έγινε μετέπειτα. Είναι εμφανές πως ανά τις δεκαετίες οι ανάγκες του κοινού (για τέτοιους είδους ταινίες), διαφοροποιούνται με βάση τις συνθήκες και τον τρόπο ζωής που βιώνει η κάθε γενιά. Παρ’ όλα αυτά το ξεκίνημα των σουπερ ηρώων άρχισε στον χώρο του σινεμά και κατάφερε να συνεχιστεί έως τις μέρες μας με πολλές, άλλοτε κακές και άλλοτε πολύ καλές, μεταφορές στο πέρασμα των χρόνων.

                                                                                              

Εικ: The Batman 1943 & Adventures of Captain marvel 1941

Εικ: Superman 1948 & Batman and Robin 1949

Ας πάμε τώρα στις δεκαετίες του ’50 – ’60, η πορεία συνεχίζεται με σειρές του Σούπερμαν (Adventures of Superman 1952 – 1958) και του Μπάτμαν (1966 – 1968). Παράλληλα αυτοί οι δύο ήρωες της DC, κυκλοφορούν ταινίες που γίνονται cult στο πέρασμα των χρόνων. Όπως η ταινία του BATMAN: THE MOVIE (1966) με τους Adam West στον ρόλο του Μπάτμαν, Burt Ward ως Ρόμπιν και με τον Cesar Romero που έπαιξε για πρώτη φορά την χειρότερη νέμεση του ήρωα, τον περιβόητο Τζόκερ. Η ταινία Atom Man Vs Superman του 1950 έμεινε στα αζήτητα, ενώ τον επόμενο χρόνο που πήρε την σκυτάλη ο George Reeves (Superman and the Mole Men 1951) από τον Kirk Alyn, έπαιξε σε μία ταινία και την επόμενη χρονιά στην σειρά που αναφέραμε πριν. Οι δύο αυτοί ήρωες έγιναν σήμα κατατεθέν για την συγκεκριμένη εταιρεία σε όλα τα επίπεδα (κόμιξ, ταινίες, σειρές, videogames, cartoon και άλλα). Την δεκαετία του ’50, η 7η και η 9η τέχνη πέρασαν από επιτροπές και λογοκρισίες (Μακαρθισμό η πρώτη και η δεύτερη Υποεπιτροπή για τη Διερεύνηση της Νεανικής Παραβατικότητας, που ξεκίνησε στο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο του Μανχάταν στις 21 Απριλίου 1954). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην έχουμε ανάπτυξη σε κανέναν τομέα αυτού του είδους μέχρι το 1974 – 1975, που ήρθαν στο προσκήνιο οι δύο νέοι ήρωες της, ο Shazam και η Wonder Woman, οι οποίοι και προσγειώθηκαν στην μικρή οθόνη μας. Όμως το « μεγάλο μπαμ » γίνεται το 1978 στην μεγάλη οθόνη με τον Superman του σκηνοθέτη Richard Donner και με πρωταγωνιστές τους Marlon Brando, Gene Hackman και Christopher Reeve. Το σενάριο υπογράφει ο Mario Puzo (Godfather) και υπεύθυνος για την εξαίρετη μουσική επένδυση της ταινίας είναι ο John Williams. Είναι η πρώτη ταινία με superhero που προτείνεται για 3 όσκαρ και κερδίζει ένα. Μετά από αυτό το ‘κόσμημα’, η ταινία μετατράπηκε σε ορόσημο και μέτρο σύγκρισης για τις επόμενες ταινίες αυτού του είδους που ακολούθησαν. Οι άγραφοι όροι που έθεσε για μία επιτυχημένη action – superhero movie , είναι οι εξής: καλοδουλεμένο σενάριο, σωστή χρήση των εφέ, μουσική επένδυση, κουστούμια, φωτογραφία και cast.

Εικ: Lynda Carter as Wonder Woman & Michael Gray as Shazam

         

Τα επόμενα χρόνια τα διάφορα κινηματογραφικά στούντιο, διεκδικήσαν τα δικαιώματα για ταινίες και σειρές, που υλοποιηθήκαν την περίοδο 1977 – 1989. Οι ταινίες είναι το Superman 2 (1980), Swamp Thing (1982), Superman 3 (1983), Super girl (1984), Superman 4: The Quest for Peace (1987) και το The return of Swamp Thing (1989). Οι συγκεκριμένες δεν γυρίζονται από τα κινηματογραφικά στούντιο της Warner Bros. και η πορεία τους στο χώρο της 7ης τέχνης περνάει σχεδόν απαρατήρητη. Από το 1989 αναλαμβάνει η Warner Bros. που βάζει τα σωστά θεμέλια και κρατάει τα ηνία για τα γυρίσματα όλων των ταινιών της DC. Έτσι, κάποιες φορές τα αποτελέσματα, είναι αποδεκτά από τους οπαδούς των κόμιξ, των fan’s του κινηματογραφικού είδους και του υπόλοιπου κοινού και κάποιες άλλες, οι προσδοκίες τους πέφτουν στο κενό. Για το παρεξηγημένο αυτό είδος από κριτικούς και μεγάλο μέρος του κοινού λέγεται ότι δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα στον βωμό της τέχνης. Παρ’ όλα αυτά η Warner Bros. καταφέρνει με τις δύο σκοτεινές ταινίες (Batman 1989 και Batman Returns 1992) δια χειρός Tim Burton, να δώσει ξανά ζωή στον αστείο ιππότη των προηγούμενων δεκαετιών, μετατρέποντάς τον σε σκοτεινό προστάτη της Πόλης του, του δίνει την αίγλη που του αρμόζει με μια σκοτεινή προσέγγιση, μέσω των σκηνικών, κουστουμιών, εφέ, παίζοντας με τα μαύρα χρώματα του κινηματογραφικού φακού. Σε συνδυασμό με μία αντάξια μουσική πανδαισία από τον μαέστρο του είδους του Danny Elfman, αγκαλιάζοντας με ένα ψυχεδελικό τρόπο τις αισθήσεις του . Οι φοβερές δε ερμηνείες του cast αποθεώνουν την ταινία. Τα κινηματογραφικά αστέρια που παρελαύνουν μπροστά από τα μάτια του κοινού είναι ο Jack Nicholson ως Joker, Kim Basinger, Michael Keaton, Danny DeVito, Michelle Pfeiffer, Christopher Walken. Ο Μπάτμαν ντύνεται στα μαύρα, παίζει με τις σκιές, κουβαλάει τα πάθη της δεκαετίας του ΄80- που μαζί με αυτήν τελειώνει ο φόβος του ψυχρού πολέμου- και σε αντίθεση με τα φωτεινά χρώματα που κυριαρχούσαν στις ταινίες του Σούπερμαν, το έρεβος κυριαρχεί σε όλους τους τομείς καταφέρνοντας να ’’χρωματίσει’’ με μία νέα ταυτότητα τον ήρωα η οποία γίνεται αποδεκτή από όλους. Κλείνει το κινηματογραφικό κεφάλαιο του ανταγωνιστή του και κυριαρχεί με τις ταινίες του την δεκαετία του ’90. Οι δυο συνέχειες που ακολούθησαν είναι μέτριες έως και απαράδεκτες (Batman Forever του 1995 - Batman & Robin 1997). Η λάμψη της επιτυχίας όπως αντιλαμβανόμαστε δεν κρατάει πολύ, γι αυτό οι θεατές δεν έχουν πολλές προσδοκίες και απαιτήσεις. Λογικό μάλιστα, αφού στις αίθουσες κυριαρχούσε μόνο η φιγούρα του Batman, ενώ στην τηλεόραση ο μόνος που καταφέρνει να γλυτώσει από τον όλεθρο είναι ο Σούπερμαν με τις σειρές του (Superboy του 1988 και Lois & Clark: The new adventures of Superman του 1993). Την επανεμφάνιση του κάνει αυτήν την φόρα, με την μορφή σειράς όμως το Swamp Thing : The series 1990. Γίνονται προσπάθειες για την εμφάνιση ενός νέου ήρωα, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να τον μετατρέψουν σε cult φιγούρα των ’90s σε μία μόνο σεζόν του The Flash 1990 series αλλα και με τις δύο Video movies (The Flash II: Revenge of the Trickster 1991 & Flash III: Deadly Nightshade 1992) οι οποίες είναι ουσιαστικά ταινίες ένωσης δύο επεισοδίων. Η δεκαετία κλείνει με μία σειρά (Human Target – 1992) και μία ταινία low budget (Steel 1997). 

Όπως παρατηρούμε δεν υπάρχει κάτι το αξιοσημείωτο στο πέρασμα των χρόνων που να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του απλού κοινού και των κριτικών περιμένοντας την εμφάνιση κάτι ιδιαίτερου. Μόνο οι fan’s και οι φανατικοί του είδους, "ψάχνουν στα χαμένα για ένα φώς στο τούνελ". Την νέα χιλιετηρίδα ο κόσμος του κυβερνοχώρου έχει κυριαρχήσει εισβάλοντας σε όλες τις κατοικίες του πλανήτη, ο καθένας έχει πρόσβαση παντού και σε οποιαδήποτε πληροφορία επιθυμεί. Με αυτό το "οπλισμένο όπλο" η κάθε εταιρεία ενημερώνει το αγοραστικό της κοινό, με τα νέα της project και η Warner Bros. δεν χάνει την ευκαιρία να πράξει το ίδιο. Έτσι κατάφερε να επιτύχει σε πολλούς τομείς:

I. Όλοι ενημερώνονται άμεσα για τα πάντα, κάτι που στις προηγούμενες δεκαετίες δεν ήταν εφικτό.

II. Είναι ένας τρόπος για φθηνή διαφήμιση.
III. Το κοινό μπορεί εύκολα να διατυπώσει και να εκφράσει άποψη και γνώμη ,αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για βελτιώσεις, προσθέσεις σε κάτι άλλο που παρέλειψε στο προσεχές εγχείρημα της ή να κάνει gallop για πολλά θέματα, ώστε να γνωρίζει άμεσα τις ανάγκες και τις προτιμήσεις του κοινού.
IV. Τα κέρδη της αυξάνονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
V. Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη έχει σαν αποτέλεσμα την εξέλιξη όλων των τομέων στην παραγωγή μίας ταινίας (σκηνικά, εφέ, μουσική και άλλα).
VI. Τέλος το κοινό της ολοένα αυξάνεται με γρήγορους ρυθμούς. Αυτό όμως εγκυμονεί πολλούς κινδύνους για την ίδια (όπως ότι κέρδισε πολύ εύκολα μπορεί και να το χάσει το ίδιο εύκολα).

Εικ: Halle Berry as Catwoman & Keanu Reeves as Constantine

Το ξεκίνημα του νέου αιώνα δεν την βρήκε σωστά προετοιμασμένη με τα δύο προσχεδιασμένα και φρέσκα franchise της (Catwoman 2004 & Constantine 2005), οι κριτικοί και οι θεατές τις θάψανε εν μία νυκτί (με την βοήθεια του internet). Νωρίτερα έκανα μια αναγκαία κατά την γνώμη μου μικρή ανάπτυξη για τις συνέπειες που προκληθήκαν από την γρήγορη εξάπλωση του κυβερνοχώρου, αυτό το έκανα σκοπίμως. Διότι τα αρνητικά σχόλια, οι κακές κριτικές και το κοινό που μεγάλωσε και ωρίμασε με τις ταινίες του σκοτεινού ιππότη, προσδοκούσαν έναν ήρωα απαλλαγμένο από την καρικατούρα (στην οποία είχε μετατραπεί χάριν του χρήματος), που να κουβαλάει νέα πάθη, να "ματώνει", να έχει σύγχρονους προβληματισμούς και να συμβαδίζει με τα δεδομένα της εποχής. Η Warner Bros. το εξέλαβε σαν πρόκληση και αυτήν την φορά κατάφερε να δώσει νέα ταυτότητα στον σκοτεινό της Ιππότη, εδραιώνοντας την δύναμη της στο συγκεκριμένο είδος, ακολουθώντας τους ίδιους όρους που είχε θέσει η ταινία του Superman. Έτσι μας έδωσε μία άρτια τριλογία (Batman Begins 2005, The Dark Knight 2008 & The Dark Knight Rises 2012) με 7 υποψηφιότητες για Όσκαρ και κατάφερε να κερδίσει 2, το ένα από αυτά ήταν του αδικοχαμένου ηθοποιού Heath Ledger για τον ρόλο του Τζόκερ. Ουσιαστικά αυτό που κατάφερε ο Ledger, δεν μπόρεσε να το επιτύχει κανείς άλλος ηθοποιός ή ταινία αυτής της κατηγορίας, έδωσε δηλαδή στο κοινό και στους κριτικούς μία Οσκαρική ερμηνεία. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι απέδειξε σε όλους ότι οι χάρτινοι ήρωες έχουν βάθος, οι ρόλοι τους σε μια ταινία μπορούν να είναι απαιτητικοί και πρέπει να τους σεβαστείς για να σε σεβαστούν. Μετά από αυτό φυσικό ήταν οι απαιτήσεις όλων μας να είναι πιο πολλές.

Την επόμενη τετραετία (2006 – 2010), οι διθυραμβικές κριτικές απ' όλους, η σταθερότητα και ο σεβασμός που εμπνέει το σύμβολο της Warner Bros. στην αρχή κάθε προβολής μιας ταινίας, συνεπάγονταν σίγουρη επιτυχία. Σε αυτήν την Χρυσή τετραετία, οι ταινίες που την απαρτίζουν είναι V for Vendetta (όπου στην συγκεκριμένη action-superhero movie οι συντελεστές της παραγωγής έδωσαν το ρόλο του κακού στον John Hurt, που ενσάρκωνε τον κεντρικό ήρωα σε μια άλλη πολιτική ταινία, το 1984 του 1984, βασισμένη στο πολύ γνωστό βιβλίο του George Orwell με τον ίδιο ομώνυμο τίτλο θέλοντας με αυτήν την κίνηση τους να δώσουν έναν συμβολισμό, έναν συσχετισμό μεταξύ των δύο αυτών ταινιών , ένα πολιτικό στίγμα και βάθος σε αυτήν ή να τονίσουν την τραγική ειρωνεία) καθώς και Superman Returns & Superman II: The Richard Donner Cut για την χρονιά του 2006, όπου σηματοδοτείται η επιστροφή του Superman μετά από τόσα χρόνια αποχής από στην μεγάλη οθόνη. Το 2009 κυκλοφορούν οι Watchmen και τα δύο outsiders που κλείνουν αύτη την τετραετία είναι: The Losers & Jonah Ex (2010). Σε αυτήν την X.T. ανήκει και η χρυσή χήνα της Warner Bros., που φυσικά δεν είναι άλλο από το The Dark Knight 2008. Ύστερα άρχισε ο κατηφορικός δρόμος της λεγόμενης blockbuster περιόδου και της σωρού, που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα με την μέτρια σε ποιότητα, αλλά εισπρακτική επιτυχία Suicide Squad, από το πολύ πιο μέτριο του έως και απαράδεκτο Batman Vs Superman: Dawn of Justice του ίδιου έτους (2016). To κινηματογραφικό DC Universe προσπαθεί να δημιουργήσει ένα αντίπαλο δέος, στο ήδη καλοφτιαγμένο, καλομελετημένο και σωστά προσχεδιασμένο κινηματογραφικό MARVEL Universe που έχει χτίσει τα τελευταία 8 χρόνια η Walt Disney. Μέχρι στιγμής δεν το έχει καταφέρει με τις τρεις αρχικές ταινίες της, με πρώτη το Man of Steel (2013) και τις άλλες δύο τις οποίες προανέφερα. Προσπάθησε να το ξεκινήσει το 2011 με το Green Lantern, χωρίς να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα που είχε προσχεδιάσει με αυτό το opening του συγκεκριμένου ήρωα και για αυτόν τον λόγο το άφησε στα «αζήτητα». Μέχρις στιγμής αυτές οι τρείς ταινίες δεν έχουν κάποια συνοχή χωροχρονικά μεταξύ τους, διότι εκτός από την κεντρική ιστορία του Ανθρώπου από Ατσάλι, οι άλλες κεντρικές ιστορίες έχουν εξελιχθεί, όπως του Ανθρώπου Νυχτερίδα. Το δε κοινό δεν την γνωρίζει ακόμα όπως και τις ιστορίες των υπολοίπων ηρώων που θα ξεδιπλωθούν στις νέες ταινίες. Ας το ελπίσουμε όμως όλοι μας, γιατί έχουμε μπερδευτεί με την συγκεκριμένη προσέγγιση που κάνει το κινηματογραφικό στούντιο. Η οποία προσέγγιση φαίνεται μεν έξυπνη από μέρους της, αλλά εγκυμονεί κάποιους κινδύνους στα επόμενα φιλόδοξα project της. Η μεγάλη διαφορά των δύο εταιρειών είναι ότι η DC έχει παρουσιάσει ξανά τους ήρωες της στην μικρή μας οθόνη με την μορφή σειρών ή τηλεταινιών (Legends of the Superheroes 1979, Justice League of America 1997 & Legends of Tomorrow 2016). Γι’ αυτό τον λόγο ίσως να κάνει μια διαφορετική προσέγγιση, διότι το κοινό είναι ήδη εξοικειωμένο με τους ήρωες της. Άλλη μία σημαντική διαφορά τους είναι ότι οι σειρές της από το 2001 έως τώρα είναι πολύ πιο δομημένες και η παραγωγή τους είναι αντάξια των παραγωγών κινηματογραφικών έργων.

Εικ: The Dark Knight 2008

Εικ: Legends of the Superheroes 1979

Εικ: Justice League of America 1997

DC Series:

I. Smallville 2001–2011

II. Birds of Prey 2002–2003

III. Human Target 2010–2011

IV. Constantine 2014–2015

V. Arrow 2012- έως σήμερα

VI. Gotham 2014- έως σήμερα

VII. The Flash 2014- έως σήμερα

VIII. iZombie 2015- έως σήμερα

IX. Supergirl 2015- έως σήμερα

X. Legends of Tomorrow 2016- έως σήμερα

XI. Lucifer 2016- έως σήμερα

XII. Preacher 2016- έως σήμερα

Τελικό συμπέρασμα είναι ότι η DC έχει εξελιχθεί πλήρως και σωστά στο πέρασμα των χρόνων σε όλους τους τομείς. Παρά τις αντίξοες συνθήκες της κάθε δεκαετίας, κατάφερε να τα φέρει εις πέρας (τις περισσότερες φορές) και να μας χαρίσει σε πολλά επίπεδα- εντός και εκτός της υπογραφή της Warner Bros. -πολλά αριστουργήματα του κινηματογραφικού χώρου. Μερικά από αυτά που βρίσκονται εκτός παραγωγής της είναι το Road to Perdition 2002 (προτεινόμενο για 5 Όσκαρ και κέρδισε 1), A History of Violence 2005 (προτεινόμενο για 2 Όσκαρ και ανήκει στην θυγατρική της Vertigo την οποία δεν την ανέφερα πριν για πολλούς λόγους), το RED (2010) & RED 2 (2013) από την άλλη θυγατρική της (Wild Storm).

Πριν φτάσω στην Marvel, πρέπει να αναφέρω και κάποιες άλλες εταιρείες ή χώρες που εκδίδουν τα δικά τους comics. Μερικές από αυτές είναι η Dark Horse Comics, Imagine Comics, Dell Comics and Harvey Classics, Golden Key Comics, Caliber Comics, Manga (κατηγορία ιαπωνικών κόμιξ), Γαλλικά κόμιξ (Αστερίξ, Λούκι Λούκ, Ιζνογκούντ κ.α.), Ισπανικά (La Gran Aventura de Mortadelo y Filemon 2003 - Αντιρίξ και Συμφωνίξ: Η Μεγάλη Περιπέτεια), Αγγλικά (Dredd 2012) και άλλες πολλές. Από ότι βλέπουμε η Αμερική άνοιξε τον δρόμο για τον Ευρωπαϊκό και Ασιατικό κινηματογράφο να ασχοληθούν με την δικιά τους ποπ–κουλτούρα και να αναδείξουν τις comic–movies των δικών τους χωρών, μερικές από τις oποιες έγιναν γνωστές και άλλες έμειναν στην αφάνεια. Γνωστές Γαλλικές παραγωγές ταινιών που βασίζονται σε δικούς τους χάρτινους ήρωες είναι o Astérix and Obelix Take On Caesar (1999), Astérix & Obelix: Mission Cleopatra (2002), Astérix at the Olympic Games (2008), Astérix and Obelix: God save Britannia (2012), Les Dalton (2004), Lucky Luke (2009), Largo Winch (2008), Largo Winch II (2011), Iznogoud (2005) και άλλες πολλές κινηματογραφικές μεταφορές. Από τον Ευρωπαϊκό χώρο έχουμε αυτές τις διασκευές, στις οποίες οι σκηνοθέτες τους έχουν κρατήσει το καρτουνίστικο χαρακτηριστικό των κόμιξ, το οποίο έχουν περάσει με ένα ωραίο τρόπο στις ταινίες τους, χωρίς όμως να ξινίζουν το κοινό. Ο Ασιατικός κινηματογράφος έχει μία τάση ολοένα και να αυξάνεται σε αυτόν τον τομέα, αλλά χωρίς να έχει καταφέρει με τις ταινίες αυτού του είδους να αγγίξει το κοινό ή τους κριτικούς με κάτι το «χτυπητό». Το μόνο που κάνει είναι να τροφοδοτεί τις ιστορίες των Manga τους με anime (η ονομασία των ασιατικών καρτούν) ή ταινίες. Ωστόσο μόνο οι fan’s του είδους παρακολουθώντας όλο αυτό το συνονθύλευμα ταινιών, βιώνουν ανάμικτα συναισθήματα χαράς-λύπης. Σε αυτό πάντως η Αμερικάνικη νοοτροπία δίνει ρεσιτάλ με την κινηματογραφική μεταφορά του πολύ γνωστού Manga-anime (Dragon ball). Αν και χρησιμοποιώντας τα κλασσικά, γνωστά της τερτίπια (εφέ, διάσημους ηθοποιούς, κοστούμια κ.α.) το Dragon Ball Evolution (2009) κατάφερε να είναι η χειρότερη μεταφορά όλων των εποχών στα χρονικά του κινηματογραφικού χώρου (ακόμα και ο σεναριογράφος της ταινίας ζήτησε συγνώμη γι αυτό το αποτέλεσμα).

Πάμε όμως λίγο πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα το 1968 στην Αμερικάνικη διασκευή του Γαλλικού κόμιξ Barbarella με πρωταγωνίστρια την Jane Fonda, που μέσα σε μία νύχτα την μετέτρεψε σε sex symbol της δεκαετίας των ‘60ς και η ταινία θεωρείται μέχρι σήμερα cult. Το 1991 στην Αμερική ξαναπροσπάθησαν με πρωταγωνιστή τον Terence Hill, που υποδύθηκε τον άνθρωπο που πυροβολούσε πιο γρήγορα κι από την σκιά του (Lucky Luke), να κάνουν μια παρόμοια εντύπωση αλλά χωρίς αντίκρισμα αυτήν την φορά. Στο πέρασμα των χρόνων το Hollywood προσπάθησε να κάνει πολλές απόπειρες να φέρει την ποπ – κουλτούρα των άλλων ηπείρων στα δικά του μέτρα και σταθμά, χωρίς όμως να το καταφέρει πολλές φορές για διαφόρους λόγους, μπορώ να αναφέρω πολλές προσπάθειές του ειδικά στον Ασιατικό τομέα, αλλά θα πλατειάσω και θα κουράσω πολύ τον καθένα από εσάς που διαβάζει αυτό το κείμενο. Θα αναφερθώ όμως σε δύο κλασσικά γαλλόφωνα κόμιξ που μαζί τους μεγαλώσανε πολλές γενιές και δεν είναι άλλα από τα Smurfs (Smurfs 2011 – Smurfs 2 2013) και τον TINTIN (The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn). Στα πρώτα υπήρχε συνδυασμός animation characters με ανθρώπους και στον δεύτερο μόνο animation.

Εικ: Dragon ball Evolution 2009 & Barbarella 1968

Το Χολιγουντιανό σύστημα έχει απλώσει παντού τα πλοκάμια του από παλιούς και νέους ήρωες, θα αναρωτιέστε γατί αναφέρομαι σε μη super heroes, αλλά κάνετε λάθος διότι ο καθένας από αυτούς τους ήρωες είναι είτε φανταστικό πρόσωπο (Judge Dredd 1995, Conan 1982, Casper 1995, Tarzan 1918, Flash Gordon 1936, Doc Savage : The Man of Bronze 1975), ζώο (The Pink Panther 1963, Scooby -Doo 2002, Alvin and the Chipmunk 2007, Teenage Mutant Ninja Turtles 1990, Garfield 2004), αντικείμενο (Transformers 2007, The Green Hornet 2011, The Spirit 1987 TV movie) ή ομάδα ανθρώπων (The Masters of Universe 1987 , Men in Black 1997, G.I. Joe: The Rise of Cobra 2009, The League of Extraordinary Gentlemen 2003). Όλες οι καταστάσεις που βιώνουν είναι εξωπραγματικές και υπερβολικές, αλλά στο τέλος της κάθε ιστορίας τους υπάρχει ένα διαφορετικό ηθικό δίδαγμα. Για να κλείσω αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι που είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ξεκίνησα να εξιστορώ, θα αναφέρω το κινηματογραφικό έργο δύο αμερικάνικων εταιριών comics, της Dark Horse Comics και της Imagine Comics.

Ταινίες που βασίζονται σε comics της Imagine Comics :

1) Spawn (1997)
2) Witchblade 2000 (TV movie)
3) Bulletproof Monk (2003)
4) Wanted (2008)
5) Captain Battle: Legacy War (2013)
6) The Scribbler (2014)
7) Term Life (2016)

Σειρές που βασίζονται σε comics της Imagine Comics:

1)Witchblade (2001 - 2002)
2) The Walking Dead (2010 - έως σήμερα)
3) The Walking Dead: Webisodes (2011 - έως σήμερα)
4) Powers (2015 - έως σήμερα)
5) Fear the Walking Dead (2015 - έως σήμερα)
6) Outcast (2016 - έως σήμερα)

Ταινίες που βασίζονται σε comics της Dark Horse Comics:

A. Dr. Giggles (1992)
B. The Mask (1994)
C. Timecop (1994)
D. Tank Girl (1995)
E. Barb Wire (1996)
F. Mystery Men (1999)
G. Virus (1999)
H. G-Men from Hell (2000)
I. American Splendor (2003)
J. Timecop 2: The Berlin Decision (2003)
K. Alien vs. Predator (2004)
L. Hellboy (2004) - Directed by Guillermo del Toro
M. Sin City (2005) - Directed by Frank Miller, Robert Rodriguez & Quentin Tarantino
N. Son of the Mask (2005)
O. 300 (2007)
P. Aliens vs. Predator: Requiem (2007)
Q. Pathfinder (2007)
R. 30 Days of Night (2007)
S. Hellboy II: The Golden Army (2008) - Directed by Guillermo del Toro
T. R.I.P.D. (2013)
U. Sin City: A Dame to Kill For (2014) - Directed by Frank Miller & Robert Rodriguez
V. 300: Rise of an Empire (2014)
W. The Legend of Tarzan (2016)

Σειρές που βασίζονται σε comics της Dark Horse Comics:

A. Timecop (1997-1998)
B. The B.P.R.D. Declassified (2004 special)
C.  Dark Matter (2015 - έως σήμερα)

Οι ταινίες της Dark Horse έχουν αποσπάσει 3 Όσκαρ συνολικά, ένα για την κάθε ταινία της (The Mask, American Splendor, Hellboy II: The Golden Army). Μπορεί να έχει έχει λίγες ταινίες στο ενεργητικό της, αλλά είναι αντάξια αντίπαλος των άλλων δύο μεγάλων εταιρειών. Έχει μπει ενεργά στον χώρο της μεταφοράς των κόμιξ της στον κινηματογράφο από την δεκαετία των ΄90s,πολύ πριν από όταν ξεκίνησε η ίδια Marvel να είναι υπεύθυνη στην παραγωγή των δικών της movies - comics. Δημιούργησε την Dark Horse Entertainment για να έχει τον απόλυτο έλεγχο σε αυτό, μερικές όμως φορές κάνει σύμπραξη με άλλες κινηματογραφικές εταιρίες, χωρίς όμως να τους αφήνει το πάνω χέρι.

Θα κάνω μια σπόντα για να αναφερθώ μόνο στην πρώτη ταινία από την τετραλογία The Crow (Caliber Comics), όπου κατά τα γυρίσματα της ταινίας ο πρωταγωνιστής της, Brandon Lee, σκοτώθηκε σε μία επίμαχη σκηνή (ο αδικοχαμένος ηθοποιός ήταν ο υιός του Bruce Lee). Με τον τραγικό του θάνατο, ταυτίζεται με τον ήρωα που υποδύεται και δίνει άλλη βαρύτητα στην ταινία. Για να συνεχιστεί η παραγωγή της ταινίας ζήτησαν την άδεια από την γυναικά του αποθανόντος πρωταγωνιστή, αν δηλαδη μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το υλικό που ήδη είχαν γυρίσει με τον ηθοποιό ή αλλιώς να βρουν άλλον. Η απάντηση της ήταν θετική και τους βοήθησε να την ολοκληρώσουν δίνοντας τους φωτογραφίες και videos του Brandon, τα οποία τα επεξεργαστήκαν σωστά με την με χρήση ψηφιακών εφέ και την βοήθεια ενός σωσία. Έτσι η τελευταία του ταινία ήταν και η παρακαταθήκη του στον χώρο της 7ης τέχνης.

Εικ : Brandon Lee as The Crow

Όπως η DC, έτσι και η Marvel... To Be Continued!

2ο μήνυμα αρχισυντάκτη:Αυτό ήταν το 1ο μέρος, θα..εσύ που έκανες scroll down πάνε πάλι πάνω! Περιμένουμε τις απόψεις σας.

Χρήστος Κορφοξυλιώτης