Για πες καμιά ταινία ρε μαλάκα: The Godfather

Κριτική ταινίας

The Godfather
Ο Νονός

Κοίτα δεν είναι ο νονός που θα ήθελες να χες… δεν θα σου φέρνε δηλαδή μόνο λαμπάδα παιχταρά και όμορφα παντελονάκια… και να ξέρεις ότι αν σου ζητούσε κάποια εξυπηρέτηση θα μετρούσες ώρες και μάλιστα μετρημένες στα δάχτυλα ακρωτηριασμένου πιθήκου σε πειράματα ευγονικής των ναζί. Πέραν τούτου πρόκειται για ταινιάρα με βαθμολογία imbd 9,2(και λίγη είναι) η οποία είναι από τις λίγες φορές που αντιστοιχεί κάθε εκατοστό της (της βαθμολογίας πάντα) στην αληθινή ποιότητα της ταινίας. Μάρλον Μπράντον και Αλ Πατσίνο δίνουν κυριολεκτικά ρέστα (συν του υπόλοιπου καστ) σε τέτοιο σημείο που σκέφτεσαι ήδη να παρατήσεις την σχολή σου και να πας να γίνεις μέλος κάποιας μαφιόζικης συμμορίας κάπου στην Σικελία για να κλέβεις ζαντολάστιχα από παρκαρισμένα ι.χ. Μιλάμε για τρίωρη ταινία που δεν χασμουριέσαι ούτε μια φορά (και αν το κάνεις αυτό, μετά αυτό-μαστιγώνεσαι προς παραδειγματισμό ή και όχι εάν απλώς έψαχνες μία αφορμή για αυτομαστίγωμα) και ευχόμενος να μην τελειώσει ποτέ καθότι μαθαίνεις όλους τους 10 +1 πιθανούς τρόπους για να σκοτώσεις κάποιον ή έστω να του σπάσεις οτιδήποτε σε κόκκαλο διαθέτει (εννοώντας και το κότσι για όσους έχουν πειραματιστεί με τον εαυτό τους...). Η ταινία αναπαριστά αρτίως μπορώ να ομολογήσω την φαύλη τότε εικόνα με την μεταφερόμενη ιταλική μαφία στην Αμερική όπου γινόταν κυριολεκτικά της πουτάνας.. αντεκδικήσεις.. βεντέτες.. κομμένα κεφάλια αλόγων, με μία φράση άκρως ενδιαφέροντα πράγματα για να γίνουν ταινία. Μέσα από την ταινία διαβλέπεται η αέναη αναζήτηση της εξουσίας και της ισχύος, αυτή η ζωοδότρα πηγή που θα σε κάνει να νιώσεις κυρίαρχος του παιχνιδιού ,θυμίζοντας μας την φράση έπιασα τον παπά απ’ τα φρύδια.. τα κάτω όμως. Όλα αυτά εντοπίζονται στην ταινία μας, όλοι ταυτιστήκαμε με τον αρχιμαφιόζο και όλοι νιώσαμε ένα μυστήριο και μια δύναμη να μας κατακλύζει και να μας κυβερνά, η οποία μας οδήγησε να αγοράσουμε αυτόν τον χαρακτηριστικό κόκκινο ελβετικό σουγιά (βγαίνει και σε μαύρο.. για τους μη γνωρίζοντες) αλλά τελικά χρησιμοποιήσαμε μόνο την οδοντογλυφίδα που έχει στην άκρη του μετά την κατάποση χοιρινών και λοιπών εδεσμάτων. Δεν μπορείς να πεις πολλά παραπάνω για αυτή την ταινία, απλώς την χαζεύεις ακούγοντας το αλληγορικό soundtrack παράλληλα, ανάβοντας οτιδήποτε σε κερί ή κηροπήγιο έχεις έστω και το κέρινο ομοίωμα της Ζωζώς Σαπουντζάκη (δηλαδή την ίδια) που καβάτζωσες από την τελευταία σου επίσκεψη στο μουσείο της Μαντάμ Τισό και με την παρουσία τριμμένου φελιζόλ που έχεις ο ίδιος τρίψει για να μπεις σε mood της τέλειας χριστουγεννιάτικης χιονοκαταιγίδας μέσα στο σαλόνι σου..

Το γούστο της μάνας σου.. πάντα σκοτεινό και τραυματικό!